Kto ze mną pobiegnie - David Grosman

AGA

Akcja powieści rozgrywa się we współczesnej Jerozolimie. 16-letni Asaf pracuje w urzędzie miejskim. Dostaje za zadanie znalezienie właściciela zabłąkanego labradora. Pies rozpoczyna z nim szaleńczy bieg po ulicach miasta. Asaf nieświadomy, dokąd prowadzi go pies, biegnie za nim. Po drodze spotyka najdziwniejszych ludzi i stopniowo dowiaduje się coraz więcej o fascynującej właścicielce labradora.

Miesiąc wcześniej piętnastoletnia Tamar, dziewczyna z tzw. porządnego domu, porzuca wszystko, by odnaleźć brata, który wpadł w środowisko narkomanów, ulicznych artystów i gangsterów. Tamar jest typem introwertyczki, nie ma wielu przyjaciół, za to jak najgorsze zdanie o samej sobie. Aby dostać się do piekła, w którym znajduje się jej brat, postanawia zacząć śpiewać na ulicach Jerozolimy.

Grosman z niezwykłym realizmem opisuje brutalny świat, w którym rządzą narkotyki, przemoc i pieniądze. To świat, z którego bardzo trudno się wydostać, w każdym razie – wydostać się żywym.
Jego bohaterowie to indywidualności, które sprzeciwiają się wkładaniu ich w szablony tzw. współczesnej młodzieży. Asaf zaczyna szukać Tamar wbrew rozsądkowi. Biegnie za nią nie tylko dlatego, że tak chce pies. Także dlatego, że zaczyna go przyciągać do tej nieznajomej dziewczyny jakaś magnetyczna siła. Stopniowo zaczyna kiełkować w nim uczucie, którego na początku sam nie rozumie. Jak skończy się ta pogoń, czy tych dwoje się odnajdzie?

Jest to jedna z najcudowniejszych książek jakie przeczytałam. Znajduje się zdecydowanie w czołówce ulubionych.

Opowiada o chłopcu Asafie i dziewczynie Tamar. Historia jest pokazywana raz z perspektywy jej, a raz jego. Bohaterowie nie przeżywają tego samego. Asaf szuka Tamar, a dziewczyna w tym czasie realizuje swój plan. Cała historia dąży do spotkania tych dwojga.

Podczas swojego poszukiwania Asaf przeżywa wiele przygód, poznaje niezwykłych ludzi, "przegląda" w myślach swoje życie, wspomina swoich tak zwanych przyjaciół i podejmuje decyzje dotyczące życia.

Tamar przygotowuje się do piekła jakie musi przejść bu uratować pewnego chłopca grającego genialnie na gitarze (bardzo często jest porównywany do Jimiego Hendrixa). Musi dostać się do środowiska ulicznych artystów należących do "organizacji" którą prowadzi pewien straszny człowiek, który wykorzystuje młodych ludzi, ale przy tym chroni ich od losu mieszkania na ulicy. Trudno powiedzieć który z tych losów jest gorszy...

Jak już pisałam jest to cudowna książka, bardzo wzruszająca - wiele razy szczerze płakałam. Mądra. I pokazuje środowisko którego jeszcze nie widziałam w żadnej książce - artyści narkomani z Jerozolimy.

A co do bohaterów: są naprawdę niezwykli (wszyscy, nie tylko główni) świetnie opisani, każdy ma swój charakter.
Asaf - małomówny, ale bardzo odważny i zdeterminowany. Taki słodki chłopak Very Happy

bardzo go polubiłam.
Tamar - jedna z moich ulubionych, jak nie nawet ulubiona książkowa bohaterka, całkowicie niezwykła osoba, lecz zupełnie nie zdająca sobie z tego sprawy, ale zdecydowanie nie jest to sierota losu użalająca się nad sobą. Jest odważna - podejmuje się prawie niemożliwego, bardzo niebezpiecznego zdania.

Lenalee

Pisałaś już o tej książce na innym forum, prawda? Wtedy bardzo mnie zaciekawiłaś i nadal mam ochotę tę książkę przeczytać. Wink

Jako, że mam strasznie dziurawą pamięć, za każdym razem zapominam upomnieć się o nią w bibliotece.

AGA

Tak pisałam, ale jakoś nikt jej w końcu nie przeczytał, a to naprawdę niesamowita książka.