Opowiadanie Diany.! ^^

Diana

Bez zbędnych słów publikuje. Piszcie co myślicie! Cool

-----------------

Prolog

Na dworze rozlegają się dwa szybkie strzały. Moja mama z trudem unosi głowę.
-Mary, co się dzieje? - Pyta słabym głosem. Biorę ją za rękę, jest zimna w dotyku.
-Nic się nie dzieje. Odpoczywaj, dobrze? - W odpowiedzi lekko kiwa głową. Niespokojnie zagryzam wargę. Odwrcam się, by spojrzeć na Lucy, która ku mojej uldze nadal śpi. Kiedy to wszystko się skończy, myślę. Jestem bliższa załamania nerwowego niż kiedykolwiek. Nie, nie mogę się rozpłakać. Mama nadal mi się przygląda. Delikatnie głaszczę ją po skroni. Wdaje się tak krucha. Zamykam oczy i modlę się, żeby łzy, które dławią mnie w gardle nie połyneły po moich policzkach. Słyszę równomierne tykanie zegara.
Tyk, tyk, tyk.
Co zawsze powtarzał tata? "Człowiek, który pragnie spokoju przede wszystkim spokój musi zachować". Odtwarzam sobie w myślach jego wygląd. Szczupła sylwetka, szerokie ramiona, czarne włosy, wychudła twarz. Jak brzmiał jego głos? Nie umiem sobie przypomnieć. Wiem, że zachwycał nim nie jedną kobietę.
Tyk, tyk, tyk.
Mama kaszle. Otwieram oczy i widzę głęboki smutek w jej oczach. Jeszcze nigdy nie widziałam tak bezgranicznego cierpienia. Ból mojej rodzicielki jest równie potężny jak huk strzałów, które rozlegały się przed chwilą.
-Mary? - Odwracam się szybko i widzę, że Lucy się obudziła. Powoli podchodzi do mnie. W jej oczach dostrzegam to czego boję się wypowiedzieć na głos. "To już koniec". Koniec nie tylko mojej mamy, ale koniec świata, którego znam, koniec mnóstwa dusz. Koniec mnie i jej.
Po policzkach mamy spływają łzy. Lucy przytula się do niej, a ja zdaję sobię sprawę z tego, że ona się poddała. Nie chce dłużej zostać na tym świecie. Woli dołączyć do męża. Nie chce więcej bólu, cierpienia i krzyków. Pragnie spokoju i ciszy, która wypełni jej uszy.
Jedną ręką obejmuję szlochającą Lucy, a drugą słabnącą mamę. Nie zdaje sobię sprawy z tego ile czasu spędzamy w tej pozie. Po minucie, może godzinie, a może dwóch coś się zmienia. Mama przestaje płakać. Podciąga się na łokciach i mówi chrapliwym głosem:
-Mary, Lucy. Wiedzcie, że was kocham. Kocham i nie chcę zostawić, ale taka jest kolej rzeczy... - Jej ciałem wstrząsa gwałtowny atak kaszlu. Osuwa się na łóżko i szepce słowa, których nigdy nie będzie dane mi usłyszeć. Za nim jej oczy zamkną się poraz ostatni widzę w nich ulgę. Lucy krzyczy cicho i rzuca się na ciało matki. Potrząsa nią i płacze dojmująco. Nie mogę teg wytrzymać.
Wybiegam z domu na podwórko. Zatrzymuję się tuż za drzwiami. Odrętwienie ogarnia moje ramiona i nogi. Opadam na ziemię. A potem krzyk i łzy, które wstrzymywałam, wypadają ze mnie gwałtownie i szybko niczym rozpędzony pociąg. Niebo otwiera się szeroko i zaczyna padać rzęsisty deszcz, dławiąc wszelkie dźwięki i mieszając się z potokiem łez, który spływa po moich policzkach.
-----------------
I jak? Wiem, że nie jest to idealne, ale tak mnie natchnęło. Wink

jak wróce z sylwka to dam następne rozdziały i się wyjaśni wiele. Very Happy

Lokarina

Diana, super. Skojarzyło mi się trochę z Igrzyskami śmieci Wink

Kurcze, powiem Ci, że masz talet. Ja tam się do niczego nie mogę przyczepić. Mam nadzieję, że będziesz dodawać dalsze rozdziały Wink

Lyonne

Fajne opowiadanie.Podoba mi się Smile

Masz talent Smile

Diana

Dziękuję bardzo Wam obydwu Very Happy

Nom, troche na Igrzyzska się wzoruje Smile

Mystery

Też mi się z Igrzyskami skojarzyło. Smile

Rzeczywiście bardzo fajnie! ;]

Brzoskwinka

Czy tu ktoś w ogóle zwraca uwagę na błędy? Bo naprawdę trochę ich jest. Nie wiem, czy jest sens je wypisywać, Diano, może mi to powiesz? A ogólnie opowiadanie krótkie i takie średnie Ci wyszło. ;] Było naprawdę za krótkie i do tego te błędy... Kurcze, masa ich... Wypisywać je, Diano?